- kambizgilani
از همیشه تا هنوز
همیشه را
فراموش کرده ام .
در امتداد هنوز
عشق را
در میان سبز زندگی
به امانت می سپارم.
اگر همیشه
روزگار
به کام دل ما
نبوده است،
اگر هنوز
ستمگر
پر شتاب می تازد،
اگر اشک شوق
مجال خودنمایی ندارد،
اگر در این جدال نابرابر
اشک غصه
آرام نمی گذارد مرا،
می دانم
در میان بی شماری
از همیشه و هنوز،
پرچمی بر پاست
هنوز
تا همیشه را
به یاد بازماندگان بیاورد،
هنگامی
که سپیده ی صبح
با تابشی مهربان
بر اندام در انتظار هستی
جنگل و کوه و دریا
می نشیند.
مرهمی
بر این همه زخم،
پیامی به انسان منتظر.