دژخیم بی آینده

در سرزمین من

هنوز هم

کوچه های خونین اش

سنگفرش جلاد را

به مسخره گرفته اند

در سرزمین تشنه

هیچ باور پژمرده ای

سخنران افسرده ای

یا

دژخیمی بی آینده

با هوای تازه

به یگانگی

نخواهد رسید

از این دستار خون ریز

از این پیکر سنگ ساز

چهره ی زیبای تولد

حیات را

دوباره

دگرگون خواهد کرد

جهان بیدار ست

کوچه ها

دیریست

تا رویای شکوفه ی گلدانها

تا شعری

که

زمزه می شود در ذهن

با

دست های یکدیگر

به رفاقت رسیده اند

از پشت پنجره

صدای قشنگی به گوش می رسد

کسی آوازی می خواند

که قلب را می جوید

از راه پیامی می رسد

خیرشی

که

زندگی را می جوید

و من

بی تردیدی در اندیشه

گوش زخمی را

به آواز

پای خسته را

به راه

و

دل منتظر را

به پیوند بی شمار دست ها

با عشق

می سپارم

از این خرابه

عبور باید کرد

چشم بر آن پوشیدن

یا

گریز از آن

راه به بی راهه

به زخمی غم انگیزتر

خواهد برد

و من

با قامتی

هنوز محکم

با چهره ای

هنوز عاصی

و

مشتی

پر از فردا

زمزه می کنم

با خود:

هر روز

یک گام

به سوی آزادی

هر روز

یک گام

به سوی رهایی.