. هرچند که پس از آن انتخاب، نمی تواند درستی آن را تایید کند. مردم ایران، این کار را سی و هفت سال پیش کردند. پس از آن، تا همین امروز، نتوانسته اند آن انتخاب را تغییر دهند. از این رو، آدم نا امید می شود. تلاش می کند که بفهمد؛ می فهمد، دست کم فکر می کند که می فهمد، اما به محض این که می خواهد در آن راستا حرکتی از خود نشان دهد، از حرکت باز می دارندش. آدم تسلیم می شود. ول می کند. ول می شود. خسته می شود. خسته از تو دهنی خوردن، از مورد توهین و شکنجه قرار گرفتن، از اعدام شدن و از دیدن این همه شاید!
آگاهانه یا نا آگاهانه، رو در روی پرسش تاریخی ی " چه باید کرد " قرار می گیرد. آیا باید دوباره سراغ انتخاب کردن رفت؟ انتخاب او اصلا چه سودی دارد؟