توفان را
از عشق
نمی گیرم
تردید نکن
که این عشق بی کران
شب را
به آتش خواهد کشید
و
روز را
در بستری عاصی
و
مرا
در آغوش آرزوی تو
به آزادی خواهد رساند
ای زندگی
که جاودانه
قلب مرا
به موج سپرده ای
و
چشم مرا
بی چشمداشتی
به پرنده
بخوان
که من هنوز زنده ام
که من هنوز
نفس های گیاه را
به پرواز سنجاقک
و
آزادی را
به خنده های فردا
بدهکارم
و
باغی
و
رودی
و
سرزمینی
که
سوختن
خشک شدن
و
دوباره زنده شدن را
در گوش کودکانش
زمزمه می کند
گواه حضور من است
رفیق قهقه
دل را
در ابتدای اندیشه
به یاد اسب های دیروز
و
شهر را
در انتهای خشونت
بیاد تجاوزی سنگین
از مهر
پر می کند
مهری
که در آرزوی وصل
می سوزد
بیدار شو
که جای نفس های امید تو
در این افسانه ی کهن
خالی است
بیدار شو
که جای فریاد خشم تو را
تنها
تو
پر خواهی کرد
بیدار شو
و
ببار
از آغوش ابری
که آزادی را
از خورشید
تا روزی
آبستن عطر عشق
به آن همه
چشم منتظر
بدهکارست
بیدار شو
و
بگو
که هنوز زنده ای
آفتاب
بهار را
بهانه ی دیار چشم
کرده است
تا
زمان
رگ های تن تو را
نو کند
دوباره
بیدار شو .